Jeśli znacie się na odczynianiu klątw i uroków, podskoczcie do siedziby Polskiego Związku Piłki Siatkowej albo na najbliższe zgrupowanie męskiej reprezentacji Polski. Bo naprawdę to, co stało się w tym sezonie, trudno logicznie wytłumaczyć. Mając wszelkie atuty do tego, by zdobyć na igrzyskach medal, przegraliśmy w ćwierćfinale. Znowu. Teraz, mając wielkie szanse na wygraną w mistrzostwach Europy, przegraliśmy ze Słowenią. Znowu. 

A zaczęło się przecież znakomicie – Polacy w pierwszym secie wyglądali jak najlepsza drużyna świata, którą, jakby nie było, nadal są, przynajmniej do przyszłego roku. Funkcjonowało w naszej grze wszystko, na czele z zagrywką. Każdy z biało-czerwonych, który pojawił się na serwisie, dokładał coś od siebie. Słoweńcy w przyjęciu prezentowali się niesamowicie źle, a my z tego korzystaliśmy. Nie tylko zresztą za sprawą samych podań, ale też znakomitego bloku, którym regularnie karciliśmy rywali. Patrząc na naszą grę, liczyliśmy, że będzie to powtórka ze spotkania z Rosją, gdzie trzy sety wystarczyły nam do awansu.

Nie była.

Może Słoweńcy przypomnieli sobie, że przecież przed tym meczem byli wręcz naładowani energią. Zdenerwowały ich już wcześniejsze wypowiedzi Vitala Heynena, który po ćwierćfinale przyznawał, że nie wie, z kim Polska może zagrać w kolejnej fazie. Dziś w dodatku dostali kolejny argument, by się złościć – przed meczem organizatorzy puścili w katowickim Spodku hymn… Serbii (Serbowie grają w drugim z półfinałów) zamiast Słowenii. Słoweńscy dziennikarze mówili nawet o umyślnej prowokacji. Więc może to dlatego Słoweńcy weszli na swój poziom.

A może po prostu potrzebowali chwili, by się rozkręcić. Tak czy siak – od drugiego seta zaczęli grać znakomicie. Polacy jednak pola nie oddawali. I zaczęło się niesamowite spotkanie.

Słowenia w drugiej partii zaczęła od kilku naprawdę dobrych akcji i wyszła na prowadzenie, ale Polacy regularnie odrabiali po jeden, może dwa punkty. W połowie seta wyszli nawet na prowadzenie, ale potem je oddali. Aż do stanu 22:22, gdy nasi zawodnicy zdobyli dwa punkty z rzędu i mieli szansę zapisać również drugą partię na swoją korzyść. Tych okazji jednak nie wykorzystali, podobnie jak trzech następnych. Słoweńcy jedną ze swoich zamienili na seta. Gra na przewagi – skończyło się 32:30 – sugerowała nam, że kolejne sety też tak będą wyglądać.

Tyle że trzeci był zupełnie inny – właściwie nie było w nim żadnej historii. Słoweńcy pokazali, że atmosfery Spodka się nie boją, a wygrana po tak niesamowitej końcówce drugiego seta tylko ich napędziła. I trzecią partię rozpoczęli wprost znakomicie, już po czternastu rozegranych punktach prowadzili sześcioma punktami. A potem przewaga jeszcze rosła. Doskonale grali Tine Urnaut, Alen Pajenk, Tonck Stern czy Klemen Cebulj, którzy regularnie karcili naszych zawodników. W sumie robili dokładnie to samo, co my w pierwszej partii – doskonale grali serwisem, świetnie blokiem, a przy tym każdy z atakujących dokładał coś od siebie. Polacy co prawda pod koniec seta powalczyli, a Vital Heynen próbował zmian, choćby wprowadzenia Kamila Semeniuka czy Łukasza Kaczmarka, który już wcześniej pokazywał się z dobrej strony, ale i tak przegraliśmy do 16.

Czwarty set? Niesamowity. Już na początku doszło do spięcia pod siatką, gdy Michał Kubiak i Tine Urnaut obrzucili się epitetami. Wiadomo, Kubiak często się w ten sposób nakręca – i faktycznie zaczął grać naprawdę dobrze, podobnie jak jego koledzy – a z kolei Słoweńcy jakby opadli z sił. Nasi siatkarze to wykorzystali, prowadzili w pewnym momencie nawet 17:13, ale tylko po to… by przewagę szybko stracić. Kilka chwil później było jasne, że set znów rozstrzygnie się na przewagi. Nikt nie mógł jednak przewidzieć tego, co potem się wydarzyło.

Słoweńcy po wielu próbach, w końcu zakończyli mecz doskonałym blokiem. Okazało się jednak, że to tylko pierwsze z trzech żyć Polaków. Bo Vital Heynen wziął rozpaczliwy challenge, który okazał się… trafiony! Blokujący rywali dotknęli siatki nogami już opadając na ziemię. Spodek wybuchł ze szczęścia, a niektórzy z widzów przed telewizorami, pisali na Twitterze, że zdążyli już wyłączyć mecz, przekonani, że jest po wszystkim.

Kilka kolejnych piłek setowych dla nas i meczowych dla rywali później, a Słoweńcy znów się cieszyli. To było drugie życie Polaków, ale by się o tym przekonać, musieliśmy poczekać niesamowicie długo. Challenge zgłoszony przez Heynena analizowano bowiem dobrych kilka minut, zaczęliśmy nawet zastanawiać się, czy w laptopie sędziów aby nie padła bateria. Jak się okazało – nie padła, choć na ich miejscu sprawdzilibyśmy, czy laptop nie jest zawirusowany. Bo działał wybitnie wolno. Wyrok arbitrów? Atak Słoweńców był niecelny i nie dotknął też bloku – bo o to szło. Choć do ręki Fabiana Drzyzgi brakowało milimetrów.

Kolejnych kilka punktów później Słoweńcy skończyli jednak mecz po raz trzeci, po świetnym ataku z drugiej linii. I tym razem – choć znów skorzystaliśmy z challenge’u – nie udało nam się zmartwychwstać. Było po meczu. Na drugich mistrzostwach Europy z rzędu przegraliśmy z nimi w półfinale. Na czwartych z rzędu ogółem. W 2015 roku stało się to w ćwierćfinale, a dwa lata później – zresztą też na własnej ziemi – w barażach po fazie grupowej.

Słoweńcy stali się naszym przekleństwem na mistrzostwach Europy. Choć akurat dziś był to mecz, który przegraliśmy w dużej mierze przez własne niedokładności i błędy w kluczowych momentach. I wyszło, że tytuł, którego użyliśmy w przedmeczowej zapowiedzi – “Znowu ta Słowenia!” – nadawał się do użytku jeszcze raz. Tylko tym razem z wielokropkiem zamiast wykrzyknika.

Polakom pozostał mecz o trzecie miejsce. Z Serbią lub Włochami. Powiedzmy sobie jednak szczerze – choć to zawsze szansa na medal, mało kogo opcjonalny brąz pocieszy.

Polska – Słowenia 1:3 (25:17, 30:32, 16:25, 35:37)